Stanford: Choral Music (Concert Review - Opus Klassiek, 2017)

De Engelsen zorgen ook postuum goed voor hun componisten, waarin de verschillende Engelse labels zich niet onbetuigd laten. Het aantal cd's op dit gebied is inmiddels niet meer te tellen. Nu komt Hyperion weer met een bijzonder fraaie aanwinst: koorwerken van Sir Charlies Villiers Stanford (1852-1924) door het koor en koperensemble van Trinity College in Cambridge en de organisten Owain Park en Alexander Hamilton, geleid door de vaste hand van dirigent Stephen Layton.

Stanford de traditionalist, want zijn muziek staat rotsvast in de Engelse romantische traditie. Hij past wat dit betreft keurig in het rijtje van Parry, Elgar en Walton. Geen nieuwlichter dus, maar wel een componist die melodisch van wanten wist en goed kon instrumenteren. Dat zijn composities al snel na zijn dood uit het zicht verdwenen heeft zeker met zijn behoudende stijl te maken, maar we mogen zeker niet vergeten dat hij als kritische leraar componisten als Gustav Holst, Ralph Vaughan Williams, Frank Bridge en Arthur Bliss de vele kneepjes van het componistenvak bijbracht en alleen al daardoor een waardige plaats in de Britse muziekgeschiedenis heeft verdiend. Een Ier met een verre van gemakkelijke inborst, scherp in zijn oordeel en na wiens 'It won't do, me boy, it won't do' de moed van menige componist in wording bijna in de schoenen moet zijn gezonken. Een vakman pur sang, maar wel een die meer naar de Duitse Romantiek trok dan naar nieuwe muzikale panorama's. Een harde werker ook die in alle denkbare genres componeerde, ruim tweehonderd werken op zijn naam bracht en tussendoor toch nog volop tijd vond om les te geven. De platenlabels Chandos en Naxos hebben veel van zijn werk op cd uitgebracht en ook Hyperion heeft er inmiddels het een en ander aan bijgedragen. Zo besprak ik nog onlangs een selectie van Stanfords préludes voor piano solo (klik hier).

Ook de koor- en orgelwerken op deze cd passen in die Engelse romantische traditie. De contrasterende evocaties tonen ons zowel de 'vroege' als de latere Stanford en de uitgebreide toelichting van Jeremy Dibble brengt de liefhebber heel dicht bij de componist en zijn werk. Dat de uitvoering een klasse apart is, is even veelzeggend als dat de diep gewortelde Britse koortraditie er bij wijze van spreken vanaf druipt. Beter kan men dit echt niet krijgen.

Aart van der Wal 

See Recording Details